پدرم؛افتخار زندگیم؛

مگر فقط فردا روز توست؟

تمام روزهای تقویم را اگر به نام تو کنند باز کم است.

آنهایی که با رفتنت برای تسلی دل خویش چندی عزا گرفتند؛ ولی چه زود یادشان رفت که تو چه کردی 

یادشان رفت که عزیزانت با گذشت سی سال هنوز داغدار تو هستند ولی آنان ناجوانمردانه داشته هایشان را به رخ می کشند

ولی داشته های ما با نداشتن تو چندین برابر شد :

ما عاشورایی شدیم؛هم قدم با زینب(س)؛هم نوا با رقیه

ما همچنان می سوزیم تا افق ایرانمان با ظهور مولایمان مهدی(عج) روشن شود.

پدرم تو نرنج ؛که کودکان دیروزت هنوز به خاطر نبود تو زخم می خورند؛

تو نرنج ؛که نزدیکانت  و آنهایی که تو به خاطرشان پر پر شدی فراموشت کردند و کودکان دیروزت را می آزارند؛یادشان رفته داشتهایشان را از خون تو بیرون کشیده اند ؛و اکنون با خون جگر ما رنگینشان می کنند،یادشان رفته در پستوی خانه ها پنهان شدند تا سایبان کودکانشان باشند؛و ماندند و ....

پدرم ؛نرنج که کودکان دیروزت به امید ظهور مولا صبر خواهند کرد؛

پدرم ؛هر روز؛ روز توست؛روزت مبارک.